‘Ik dacht, hatseflats, dat doe je effe in een paar uur.’ Mijn vriendin kijkt me stomverbaasd aan. Ik heb haar net verteld dat ik twee dagen nodig heb om 5 webpagina’s te schrijven. ‘Dat heb je toch wel in een ochtendje klaar?’ vraagt ze.
Ze heeft samen met een paar anderen een stichting opgericht om zorg te gaan leveren aan mensen met een beperking. Ze hebben zelf ervaren hoe log, inefficiënt en inadequaat de begeleiding was en is voor hun autistische kinderen, ondertussen jongvolwassen. Dat willen ze anders doen. Met warmte, aandacht, zonder poespas, zorg op maat.
Poenerige teksten
Hun stichting zit met een hopeloos slechte website, zowel qua tekst als layout. Veel herhalingen van zinnen, formeel taalgebruik, veel wij wij wij. Daar valt weinig aan te redigeren. Alles moet opnieuw geschreven worden en twee dagen is eigenlijk al te krap. Daarvan zijn drie uren bestemd voor overleg en tussentijds contact: een vooroverleg, een tussenevaluatie en een eindbespreking, nog even appen en mailen. Blijft er anderhalf dag over waarin je schrijft, ideeën laat sudderen, dingen uitzoekt, verfijnt en redigeert. Hey, het is voor een vriendin, dus die uren zijn natuurlijk niet in beton gegoten. Echter, de gedachte dat je zoiets in een paar uur in elkaar flanst, is niet helemaal realistisch.
Een banaan in mijn oor
Ik weet niet hoe jij jouw missie en visie omschrijft, maar de uitdrukking ‘hatseflats dat doe je effe’ zal er niet in voorkomen, ook al is hatseflats een prachtig woord. Wist je dat hatseflats is bedacht door Bert Plagman in zijn rol als Tommie van Sesamstraat? Voor Tommie perfect, maar ik hatseflats niet. Daarentegen is een banaan in mijn oor soms wel erg aanlokkelijk.